اكرهه اكره وقت مجيئه اكره سماع صوته كان عصبيا كثير التحكمات ... اخى الكبير ... نعم ... اخى عندما كنت صغير كنت لا اعتبره اخى بل عدوى كنت اكرهه لدرجه فظيعه ...والسبب ... انه كان بيقولى بلاش بلاش تعمل كذا كنت بكرهه عشان خايف عليا كنت بكرهه عشان عايزنى احسن واحد كنت بكرهه عشان ديما بيتابعنى كنت بكرهه عشان كان بيقولى ذاكر ... صلى ... بلاش سجاير بلاش سهر برة ... بلاش اصحاب وحشين .... بس ياخسارة ... فهمت الحاجات دى دلوقتى بعد ما كنت ديما بشوفه عدوى ... دلوقتى بقى اخويا اللى بحبه اللى بيخاف عليا اخويا اللى كان عايزنى ابقى احسن منه بكتير مش عايزنى اغلط غلطه انا لو عيشت عمرين على عمرى مش هقدر اوفيه حقه نفسى كل ما اشوفه اقوله انا اسف يا اخويا على كل تفكير وحش فكرته فيك اسف على كل لا قولتهالك بتمرد الاخ ده نعمه كبيرة حسيت بيها قريب ياريت كل واحد فينا حاسس ان اخوه بيضايقه ... لا صدقنى ... ده خايف عليك جدا وبيحبك جدا جدا فكر بس فى كلامه من غير تعصب هتعرف انه عايزك احسن منه بكتير هتعرف انه مش غرضه انه يضايقك ... بالعكس ده عايزك مرتاح علطول ياريت كلنه نحس ونتمتع بنعه الاخوه بجد دى حاجه غاليه اوى اوى اوى منقول بعنايه